Toen ik jaren geleden voor het eerst merkte dat ik het werk dat ik zo lang met plezier had gedaan ineens toch niet meer zo leuk vond, nam ik dat niet heel serieus.
Ik vond ‘niet zo leuk’ eigenlijk een beetje gezeur. Het leven was nou eenmaal niet altijd alleen maar leuk.
Ik dacht aan mijn schoonvader die 40 jaar in een sigarenfabriek had gewerkt terwijl zijn passie op een heel ander gebied lag. Hij zou ook vast regelmatig zijn werk ‘niet zo leuk’ hebben gevonden en had daar veel meer redenen voor dan ik.
Hij bleef dat werk gewoon tot zijn pensioen doen.
Dus ik moest niet zo moeilijk doen, het kon altijd veel erger!
Herkenbaar?
Maria
Zo moest ik laatst ook ineens aan Maria denken. Het was ergens eind jaren ’90. Ik gaf in die tijd les aan hogeropgeleide anderstaligen (dat heette toen nog zo..) en zij zat in een van mijn groepen. Maria was een jonge, knappe vrouw uit Zuid-Amerika, had in haar eigen land rechten gestudeerd en was net begonnen met het opbouwen van haar carrière toen ze een leuke Nederlandse jongen tegen kwam die tijdelijk voor zijn werk in haar land was. Ze werden verliefd en na het afronden van zijn klus ging zij mee naar Nederland.
Vol enthousiasme stortte ze zich op haar nieuwe leven.
Tijdens een gesprek dat we hadden, bleek dat de altijd zo vrolijk en positief ogende cursiste helemaal niet lekker in haar vel zat.
Ze miste haar familie en vrienden enorm. Ze sprak inmiddels goed Nederlands maar dat was nog altijd lang niet genoeg om hier iets met haar studie rechten te kunnen doen. Haar vriend was druk met zijn werk.
Kortom: ze voelde zich alleen en niet gelukkig en dat was nog zacht uitgedrukt.
Ik was verbaasd want had daar nooit iets van gemerkt.
Maar al snel kwam de aap uit de mouw want ze zei: “Ik moet niet zeuren. Kijk naar Ezra, Siham en Nadir. Zij zijn gevlucht uit hun land en hebben familieleden verloren en andere vreselijke dingen meegemaakt. Zij hebben het moeilijk, niet ik!”
Inderdaad, het kan altijd erger….
Maar dat is natuurlijk nog geen reden om je eigen situatie niet serieus te nemen.
Je kunt het leven van anderen meestal niet veranderen, maar dat van jezelf wel.
Ik ben blij dat ik mijn gevoel van het niet meer leuk vinden van mijn werk uiteindelijk wel serieus ben gaan nemen en actie heb ondernomen.
Mijn schoonvader had minder te kiezen in zijn tijd. Wat hij wel heeft gedaan, is zijn passie (dansen) voluit benutten door in zijn vrije tijd jarenlang alle weekenden dansles te geven.
Ook Maria heeft haar eigen situatie uiteindelijk toch serieus genomen ook al vond ze het in eerste instantie lastig.
Erkennen en benoemen dat je het niet (meer) naar je zin hebt is geen zeuren. Er niets aan willen doen en alleen blijven klagen; dat is wel zeuren!
Dus vergelijk jouw situatie niet steeds met die van anderen maar kom in actie als je merkt dat het voor jou nodig is.
Blijf niet hangen in werk waarvan al lang duidelijk is dat het je geen energie meer oplevert.
Als je niets doet groeit het aanvankelijk nog lichte onlustgevoel namelijk uit tot een enorm energielek en dan ben je veel verder van huis!
Herkenbaar wat ik hier beschrijf? Ik hoor graag jouw ervaring!